کافه دنج
نوشتن اما تقدیر دست‌های بی رمق ما بود ...
| «به بهانه‌ی تو ¹ | به بهانه‌ی تو ³» |
به بهانه‌ی تو ²
•| قسمت دوم |•
صبح روز بعد، از بدن درد و تب حتی نمیتوانم در رختخواب بنشینم. مدام کابوس های وحشتناک می‌بینم و از خواب می‌پرم. سرم به سنگینی یک سنگ شده .
ام‌سلیمه به زور آب میوه در حلقم می‌ریزد بلکه تبم پایین بیاید.
در خواب و بیداری می‌شنوم که به کسی زنگ می‌زند و از او می‌خواهد تا مرا به درمانگاه روستا ببرند. خودش که در بردن من ناتوان است .
*****
هرچه تلاش میکنم نمیتوانم پلک‌هایم را باز کنم. صدای آشنایی را می‌شنوم.
« طفلی این مدت کلی سختی کشیده . از بس غم و غصه خورده، شده پوست استخوون. غصه بچه‌ش کم بود، حالا فهمیده پدر مادر واقعیش مسلمون بودن نه مسیحی! »
می‌خواهم به آنها بگویم ساکت باشند و اما نمیتوانم.
« ... حالا چند شبه میگه خواب بچه‌ای میبینه که ناحله صداش میکنن و از مادرش به زور جدا میکنن… فکر می‌کنه اون دختر تو خواب خودش باشه. »
سوزش سوزن را در دستم احساس میکنم. کم‌کم صداها ناواضح می‌شود و من به خواب می‌روم.
چشم که باز میکنم روی تخت بیمارستانم و هوا تاریک شده.
یادم نمی‌آید با چه کسی آمده‌ام . خوب که دقت میکنم ، نجوایی را می‌شنوم.
پایین تخت در تاریک و روشن اتاق ، مردی را می‌بینم که در سجده است و پشتش می‌لرزد.
متعجب روی تخت می‌نشینم.
منتظر می‌شوم تا از سجده برخیزد. وقتی برمی‌گردد در اتاق نیمه تاریک - روشن صورتش را می‌بینم.
زیر لب اسمش را زمزمه میکنم: متین!
به قلم: فاطمه بانو
فرم در حال بارگذاری ...
