کافه دنج

*الحمدلله الذی خلق الحسین*

توی ماه‌های قمری بیشتر از همه ربیع الاول و شعبان دوست دارم. بخصوص شعبان که پر از تولد حضرات معصومین علیهم‌السلام و حس خوبی بهم میده. انگار با تک تک سلول‌های وجودم این حس درک میشه. 

من که فقط یکبار روزی شده و تو کودکی رفتم زیارت کربلا ولی هربار که از تلویزیون یا هر جایی دیگه‌ای صحن و سرای کربلا می‌بینم با خودم میگم «یعنی میشه قبل از اینکه بمیرم یه بار از نزدیک برم پابوس؟» 💔از وقتی هم که این کلیپ دیدم بدجور به دلم شعرش نشستهو هوایی شدم 🥺 یعنی میشه که بشه ؟

‌

بسم الله الرحمن الرحیم
با هزار زحمت و هُل‌های جمعیت پشت سرم، بلاخره سوار مترو شدم. مدام خودم را سرزنش می‌کردم که چرا با تاکسی به خانه مادر نرفتم؟

 سابقه نداشت آن ساعت مترو شلوغ باشد. ندای درونم پوزخندی تحویلم داد و گفت: «نیست که همیشه با مترو میری و میای ، برات شلوغی عجیبه!»

حق با او بود . من هیچ وقت بدون ماشینم شرکت نمی‌رفتم. امروز هم بخاطر هوای برفی و ترافیک خیابان، حوصله‌ام نکشیده بود چند ساعت در خیابان بمانم و با تاکسی برگردم. 
چند ایستگاه گذشت تا بلاخره کمی واگن خالی شد. آن قدر خسته بودم که پالتو و کیفم روی دستم سنگینی می‌کرد. تنم داغ شده بود و احساس می‌کردم از چشم هایم حرارت بیرون می‌زند. آینه کوچک کیفم را در آوردم و خودم را دیدم . گونه‌هایم سرخ سرخ بود. سرم را به شیشه سرد در مترو گذاشتم تا کمی از حرارت صورتم کم شود. تمام انرژی‌م را جمع کرده بودم تا پس نیوفتم. دوست داشتم زودتر برسم. 
از ایستگاه که بیرون آمدم گوشی درون جیبم لرزید. حین بیرون آوردن دستم از جیبم، حلقه‌ام از انگشتم سُر خورد و درست در لبه اولین پله مترو ایستاد . تا بایستد نفسم در سینه حبس شده بود. جلوتر از من دختر دستفروشی که آدامس و فال می‌فروخت، انگشتر را برداشت و نگاهش کرد. بعد سمت من گرفت و گفت: «قشنگه!»

لبخند کم جانی تحویلش دادم. و حلقه را در انگشت وسط کردم تا کمتر لق بزند. 

هنوز گوشی در دستم می‌لرزید . مادر بود که از صبح بیست بار زنگ زده بود و شکایت از شیطنت نوه‌هایش می‌کرد. تماس را وصل کردم و فقط گفتم: «نزدیکم، دارم می‌رسم.» و بعد فوری قطع کردم.

 

داخل کوچه‌ قدیمی‌مان که پیچیدم باد سردی وزید که لرز به تنم انداخت. لحظه‌ای ایستادم. دگمه‌های پالتو را بستم و با گام‌های بلند و محکم تا خانه را رفتم. 

آسانسور خراب بود و تاسیسات‌چی مشغول تعمیر آن. خواستم زنگ بزنم مادر بچه‌ها را آماده کند و بفرستد پایین اما حالم تعریفی نداشت و ترجیح دادم کمی خانه مادر بمانم. با تمام توانی که برایم مانده بود، خودم را چهار طبقه بالا کشیدم. هِن و هِن می‌کردم. مادر که در واحد را باز کرد جای سلام گفت: «چرا چشمات کاسه خونه؟ چرا میلرزی سمانه؟»
دست گرم مادر را گرفتم و وارد خانه شدم. 

مستقیم رفتم کنار شوفاژ و تقریباً افتادم روی زمین. بچه ها با دیدنم دست از بازی کشیده بودند و ترسیده نگاهم می‌کردند. سعی کردم لبخند بزنم و عادی جلوه بدهم. مادر با یک لیوان چای داغ و پتو آمد بالای سرم. پتو را دورم پیچید. دست روی پیشانی‌ام گذاشت و گفت: «داری تو تب میسوزی.»‌

«چیزی نیست مامان. یه قرص بخورم خوب میشم. این طوری میگی بچه‌ها میترسن.» 

نگاهم به سبحان افتاد که بغض کرده گوشه مبل کز کرده بود. 

مادر ادامه داد:

«آخه من به تو چی بگم دختر؟ هان؟! صبح دیدمت گفتم برو دکتر ولی گوشت بدهکار نبود. گفتی شرکتم دیر شده. آخه من نمی‌دونم تو اون شرکت فکستنی چی داره که برات از سلامتی‌ت مهم تره؟» 

مادر چه می‌دانست که من چه قدر برای سرپا نگه داشتن آنجا، زحمت کشیده بودم که به آن می‌گفت شرکت فکستنی؟! 

کنار شوفاژ دراز کشیدم و چشم هایم را بستم. دیگر از لرز خبری نبود. حوصله‌ی تشرهای مادر را نداشتم. فقط در جواب گفتم: «ببخشید که مزاحم شما شدم امروز. حالم جا بیاد دست بچه‌ها رو میگیرم و از اینجا میرم. »

مادر با حرص بلند شد و همان طور که بلند غر میزد به طرف آشپزخانه رفت: « تا بهش دو کلمه حرف حسابم میزنی ، زود قهر می‌کنه . من فقط میگم سر زندگیت باش. این بچه ها مادر می‌خوان نه پرستار و مادربزرگ. من که دیگه نمیتونم پا به پای بچه‌هات بدو اَم و بازی کنم . شوهرت هم حق داره به خدا. گناه نکرده که با تو ازدواج کرده… »

دیگر بقیه حرف‌هایش را نشنیدم. پاهای بی جانم را تکان دادم و از زمین بلند شدم و به اتاق سابق خودم رفتم. در آن فقط یک فرش ۱۲ متری بود و کمد قدیمی. پتو و بالشت را وسط اتاق انداختم. چشم هایم می‌سوخت و گلویم درد می‌کرد. شاید بخاطر بغض بود که گریبانم را گرفته بود و ول نمی‌کرد.

 تنها در اتاق تاریک دراز کشیدم. دیگر طاقتم طاق شده بود. 14 روز سخت را پشت سر گذاشته بودم. یک تنه مسئول خانه و زندگی و بچه ها شده بودم. 12 سال تلاش کرده بودم تا کمی و کاستی در زندگی مشترک حس نشود اما دست آخر همه مرا مقصر می‌دانستند. 

ندای درونم باز به سراغم آمده بود: «یعنی مقصر نیستی؟ همیشه صبح تا عصر سرکاری . وقتی می‌رسی، خسته ای و حوصله خودتم نداری. اصلا بچه‌هاتو میبینی‌؟ نه، تو فقط خودتو میبینی!»

پتو را روی سرم کشیدم و گفتم: « اه بسه دیگه.»

اما او ول کن نبود :« همیشه همینی! کم میاری. تو خودتو غرق کردی تو کارت. نه بچه ها نه شوهرت نه زندگییت برات مهم نیست. اما حال دلتم خوب نیست. هیچ نپرسیدی از خودت چرا؟ نپرسیدی چرا مسعود رفت؟»

‌

گریه‌ آرامم تبدیل به هق هق شده بود. سرم را در بالشت فرو کردم تا صدایم بیرون نرود. دلم گرفته بود.بخصوص که روز بدی را هم داشتم. تصادف با ماشین و خوابیدن آن در پارکینگ ، نیامدن پرستار بچه ها و آوردن شان به خانه مادر ، توبیخم برای دیر رسیدن به جلسه مزایده شرکت و از دست دادن پست معاونت شرکت و تعلیق یک هفته‌ای از کار. و بیشتر از همه قهر مسعود . 

نمیدانم در دعوای اخرم با او من مقصربودم یا او؟ ولی می‌دانم که… اصلا هیچ نمیدانم . فقط میدانم خسته‌ام و دلم برایش تنگ شده. بله دلتنگ و پشیمان بودم. 

‌

با برخورد چیز سردی به صورتم ، چشم‌های سنگینم را باز کردم. چند لحظه طول کشید تا موقعیتم را درک کردم. در اتاق خانه خودمان بودم. مسعود لبه تخت، کنارم نشسته بود. بچه‌ها هم دو زانو پایین تخت نشسته بودند و نگران نگاهم می‌کردند. 

مسعود دست سردش را روی گونه‌ها و پیشانی‌ام گذاشت و گفت:« الحمدلله تب‌ت پایین اومده.»

خودم را کمی بالا کشیدم و سرم را به تاج تخت تکیه دادم. لب های خشک شده‌ام را با زبان خیس کردم و با صدایی که خودم به زور شنیدم گفتم: «کی برگشتی؟ »

سها را برداشت و روی زانوانش نشاند . او را بوسید و گفت: «دیروز.»

سبحان خودش را به آغوشم انداخت و لب برچید و با همان لحن کودکانه گفت: «مانی من خیلی ترسیدم.»

موهایش را با دستم مرتب کردم و بوسیدم و گفتم: «هیچی نیست پسرکم. مانی حالش خوبه!» 

کمی نوازشش کردم. مسعود در گوش سها چیزی گفت. سبحان را از من گرفت و گفت «مامان‌تون باید استراحت کنه. برید با هم بازی کنید.»

در را پشت سرشان بست و دوباره آمد کنارم نشست. موهایم را مرتب کردم و مقنعه را که در گردنم افتاده بود ، در آوردم. از دیروز هنوز مانتو شلوار اداره تنم مانده بود. 

مسعود کاسه سوپی را از روی میز عسلی دستم داد و گفت:« دیشب تا مامان زنگ زد و گفت حالت بد شده و بیمارستان بستری شدی. خودمو با اولین پرواز رسوندم تهران . دکتر به مامان گفته بود تب بالایی داشتی. و ممکن بوده تشنج کنی.»  

عجیب بود که یادم نمی‌آمد. حتی نمیدانستم چطور به خانه خودمان آمده‌ بودم؟

‌

به سوپ نگاهی کردم و یک قاشق از آن خوردم. همان باعث شد که بفهمم چقدر گرسنه بودم و نمیداستم. 
برای این که حرفی زده باشم گفتم:«بچه‌ها خیلی بهونه تو رو می‌گرفتن. دلتنگت بودن. » 

سرش را برگرداند. چشم هایش پر از حرف بودند. لبخند مغمومی زد و گفت: «فقط بچه ها ؟ یا …»

حرفش را ادامه نداد. سرش را زیر انداخت دستی به لای موهایش کشید. 

نگاهم به شقیقه‌اش افتاد. از کی تارهای سفید لای موهاییش جا خوش کرده بودند که متوجه نشده بودم؟

مسعود نفسش را با صدا بیرون داد و با لحن آرامی گفت:

« ماموریت دو هفته‌ای بود. نمیشد زودتر برگردم.»

تو دلم گفتم:« میشد که یک زنگ بزنی؟»از آن طرف ندای درونم گفت: «خودت چرا زنگ نزدی؟» تو دلم جواب دادم : «چون از دستش ناراحت بودم. »

یاد اصرار‌هایش افتادم که می‌گفت دوست دارد با هم برویم شیراز و من از سر لجبازی گفته بودم نه، شرکت کلی کار دارم. آخرسر او هم بدون خداحافظی صبح فردایش رفته بود. 

 

نفس عمیقی کشیدم. میخواستم چیزی بگویم اما حرف‌ها پشت لب هایم میماند. 

سکوت مرا که دید ، کاسه خالی سوپ را برداشت و گفت: «من میرم، استراحت کن. بدنت ضعیف شده.»

ندای درونم سرم فریاد کشید:« مایوسش کردی. بعد دو هفته چرا این قدر سرد شدی؟ مگه دلتنگ نبودی؟ از چشماش نخوندی که اونم خسته ست و پشیمون؟»

موقع بیرون رفتن صدایش زدم. برگشت و منتظر نگاهم کرد. گفتم: «من .. یعنی منم مثل سها و سبحان… منم همین طور!»

چند ثانیه نگاهم کرد. بنظرم آمد چشمانش خندید. سری تکان داد و از اتاق بیرون رفت.
یک‌ساعت بعد از داخل حیاط صدای خنده‌ی بچه ها با مسعود می‌آمد. کنار پنجره رفتم تا ببینم به چه می‌خندند؟ 

وقتی پرده را کنار زدم، از دیدن حیاط سفید از برف تعجب کردم. بقول قدیمی ها برف چه بی صدا باریده بود! مسعود و بچه‌ها مشغول برف بازی و از ته دل می‌خندیدند .  

با خود فکر کردم : چند وقت است صدای خنده‌شان را نشنیده‌ام؟ اصلا من نفهمیدم چطور سها ۷ساله و سبحان ۴ساله شده بود؟ 

 دیدن سبحان که درست نمی‌توانست گلوله برفی درست کند باعث شد لبخند بزنم‌. محو تماشای آنها بودم که بی هوا گوله‌ای برف سمت پنجره آمد. تازه متوجه من شدند حضور من در پشت پنجره شدند. دستی برای هر سه تای‌ آنها تکان دادم.  

حالم بهتر از ساعت قبل بود. دلم خواست من هم همراه شان باشم. باید از زمان حال لذت می‌بردم. شاید بعداً برای این که سرکار بروم یا نه، تصمیم می‌گرفتم. 

 لباس بافتم را که از کمد در می‌اوردم که چشمم به حلقه‌ام افتاد. پایین تخت جا خوش کرده بود. برداشتم نگاهش کردم. پنج نگین کنار هم و پر از تراش کاری‌های ریز و درشت بود. برای دستم دو سایز گشاد شده بود. ان را روی دراور گذاشتم تا در اولین فرصت بدهم اندازه دستم کنند!

✍🏻 فاطمه بانو

‌

📚☕

«تا به حال با خود گفته‌اید آن کسی نشدم که همیشه آرزویش را داشتم؟ تا به حال حس کردید بر روزهای زندگیتان رنگ روزمرگی و نارضایتی نشسته است؟ از خود پرسیده‌اید چرا حس تنهایی می‌کنم در حالی که همه زندگیم با خانواده و دوستانم پر شده؟ آیا تا به حال حسرت خورده اید که هرگز در تصمیماتتان، خودتان در اولویت نبودید و همواره اطرافیانتان مهم بودنده اند؟» 
با خوندن کتاب «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» متوجه می‌شوید که تنها شما و “کلاریس” قصه اولین و آخرین زنی نیستید که این احساسات را تجربه می‌کنید.
نویسنده این کتاب، زویا پیرزاد، روایت از زنی می‌کند ارمنی‌تبار_ایرانی که در دهه 40 در منطقه بوارده آبادان زندگی می‌کند. 
کلاریس، داستان همه زنان و مادرانی است که به‌خاطر عشق به خانواده آن‌قدر خود را غرق در مسائل زندگی روزمره کرده‌اند که گویا به فراموشی سپرده شده‌اند؛ زنانی که بعد از مدتی، خانواده، مصلحت‌های خانوادگی و احساسات اعضای خانواده بیشتر از خودشان مهم می‌شود. و حتی وجودشان برای اطرافیان عادتی جلوه می‌کند. 

این زاویه از دید نویسنده باعث شده که خیلی از افراد با شخصیت داستان همزادپنداری کنند. 
وجود همسایه‌ جدید و تغییر و تحولاتی که برای کلاریس بوجود می‌آورند و رفتار های رمز آلود مرد و زن همسایه و صحبت های کلاریس با خودش (ورِ خوش­بین، ورِ بدبین) که به نوعی کشمکش درونی او را نشان میدهد از قسمت های جالب رمان است.
نوع نگارش کتاب ، تقریباً روان و ساده است و پر از توصیفات ریز و درشت از موضوعات و اتفاقات اطراف کلاریس است. وجود شخصیت‌ پردازی‌های مختلف و تصویر سازی خوب از محیط، از نقاط قوت کتاب است.

اما داستان از یک کشش سطحی و بی هیچ پستی و بلندی به نگارش در آمده که برای افراد علاقه مند به این سبک، جذاب است و شاید بعضی افراد مورد پسند شان واقع نشود. 
✍🏻 فاطمه بانو

‌‌

#یک_قاچ_کتاب 

«یکی از خوبی های نینا این بود که هیچ وقت دلگیر نمی شد. می گفت"خودم را که می گذارم جای فلانی می بینم حق دارد.” از دید نینا همه همیشه حق داشتند و هیچ کس هیچ وقت مقصر نبود و بدجنس نبود و غرض و مرض نداشت. نه با کسی بحث کن نه از کسی انتقاد کن هر کی هر چی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن . آدم ها عقیده ات را که می پرسند ، نظرت را نمی خواهند . می خواهند با عقیده ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم ها بی فایده است..»

همین طور که از پله‌های شرکت پایین می‌آمدم با چند همکارم خداحافظی کردم. نگاهم به آسمان ابری و تیره روشن افتاد. خورشید با تمام زورش سعی در روشن نگه داشتن آسمان داشت. 

راه رفتن روی موزاییک‌های لق و لوق پیاده‌رو و شنیدن صدای خرد شدن برگ‌های زرد و نارنجی زیر پاهایم، کمی سر کِیفم آورد. کمی بعدتر خودم را در خیابانی ناآشنا دیدم. میان بوی فست فود فروشی‌ها و عطر و ادکلن ها، صدای دستفروش‌ها و مغازه‌های پر زرق‌و‌برق ِ هزار رنگ، گم شده بودم. 

با لرزیدن گوشی در دستم، نگاه از دختر در کافه که مشغول خنده و خوردن قهوه بود، گرفتم. پیغامی از یک ناشناس داشتم:« می‌شود عاشق بمانیم؟ می‌شود جا نزنیم؟ .. میشود دل بدهم، دل بدهی، دل نَکَنیم ؟ »

هرچه فکر کردم شماره را به یاد نیاوردم . گوشی را درون جیبیم سُراندم اما چیزی توجهم را جلب کرد. حلقه‌ام بود! نمی‌دانستم کی از دستم درآورده‌ بودمش؟

هنوز نگین‌های کوچکش می‌درخشید.  یادم آمد در چنین روزی در ۶ سال پیش بعد از دو روز گشتن خریدمش. در انگشت کردم و زیر لب شعر حسین منزوی خواندم:

« دلم.. ؛ در دست او گیر است،

خودم از دست او دلگیر

عجب دنیای بیرحمی،

دلم گیر است و دلگیرم..! »
آهی کشیدم. چند روزی می‌شد که از او بی‌خبر بودم. 

در شلوغی خیابان، گلفروشی کوچکی چشمم را گرفت. چند دسته نرگس برداشتم. همیشه بوی نرگس آرامم می‌کرد. از صاحب مغازه خواستم تا بپیچدش. گلفروش، مرد با حوصله و خوش سلیقه‌ای بود. خودش چند رز سرخ میان نرگس‌ها گذاشت و گفت: روزتون مبارک باشه خانم. این رزا بخاطر تولد حضرت زهراست به شما. 

تا آن لحظه یاد روز مادر نبودم.

بعد از پرداخت پول گلها، راه خانه مادر را در پیش گرفتم. تا برسم باران هم حسابی شروع به باریدن کرد.

با اینکه مادر کلید داده بود اما زنگ واحد را زدم و منتظر شدم. اما خبری نشد.دست گل را که نسبتا بزرگ پیچیده شده بود، روی جا کفشی گذاشتم تا کلید را پیدا کنم.سابقه نداشت مادر نباشد. کلید انداختم و در را باز کردم « سلام من اومدم! » 

 و مشغول باز کردن بند کتونی هایم شدم. «مامان ؟ کجایی؟ نماز می‌خونی؟»
از راهرو که گذشتم با دیدنش تعجب کردم. بلند شد و ایستاد. لبخند دلنشینی به لب داشت.سلام کرد و گفت « دیر کردی! خیلی وقته منتظرت بودم »

سعی کردم عادی باشم ولی مگر می‌شد؟ چطور میتواستم دلخوری‌ام را از نگاهم پنهان کنم؟ چند روز از آخرین تماس‌مان می‌گذشت ؟ نه یا ده روز! ولی برایم این چند روز چندین هفته گذشته بود . 

منتظر پاسخم بود. فقط توانستم بگویم : «ترافیک بود »

نگاهش به گل‌های دستم افتاد. آنها را روی اوپن آشپزخانه گذاشتم ، سمت اتاقم رفتم. او هم دنبالم آمد. حالا مطمئن بودم مادر خانه نیست. 

 پالتو و مقنعه‌ام خیس شده بود. آنها را روی شوفاژ پهن کردم. 

بهروز تکیه بر چهارچوب زده بود و مرا می‌نگریست. پیرهن چهارخانه سرمه‌ای ‌_ نارنجی‌اش را با شلوار جین سرمه‌ای سِت کرده بود. یک حسی در وجودم با دیدنش جریان گرفته بود. 

 سکوت را او شکست و گفت: « نمی‌پرسی سفرم چطور بود؟ »

شانه بالا انداختم و گفتم « حتما خوب بوده دیگه »

موهایم را باز کردم و گذاشتم آزاد باشند.دیدن او، حرف‌های تلخ مادر ش را دوباره برایم زنده کرد. ناخودآگاه اخم هایم در هم رفت و در کمد از دستم در رفت و محکم بسته شد.

خواستم از کنارش رد شوم که مانعم شد. دستم را گرفت و گفت: « یعنی حتی یک ذره هم دلت برام تنگ نشده که حاضر نیستی نگاهم کنی؟ » 

 

چرا من این قدر بد شده بودم.؟ چرا سعی در بی‌تفاوت بودن آشفتگی ظاهر او داشتم ؟ چرا می‌خواستم نبینمش؟چرا می‌خواستم حس بین‌مان را نبینم؟
قطره اشکی که سعی در مهارش داشتم بلاخره کار دستم داد . روی گونه‌ام چکید و از دید بهروز پنهان نماند.چانه‌ام را بالا گرفت. نگاهش خسته و غمگین بود.

« چرا اینطور می‌کنی؟ چرا خودتو از من پنهان می‌کنی نرگس؟ کلی تماس گرفتم و پیام دادم این چند روز اما دریغ از یک حرف! حتی شماره‌مو عوض کردم. »

کلی حرف و جمله در ذهنم ردیف شدند تا بگویم اما …

«یعنی خبر نداری؟ مادرت می‌دونه اومدی دنبالم؟ »
از او فاصله گرفتم و روی صندلی نشستم . او آمد و روبه رویم ایستاد. اخم، روی پیشانی‌اش چین انداخته بود. بغضی سخت ، گلویم را چنگ انداخته بود که هر چه قدر آب دهانم را قورت می‌دادم پایین نمی‌رفت . 

« اگر بخاطر حرف مادر که نه، همسر دوم پدرم ناراحتی، باید بگم اون فقط یک پیشنهاد مزخرفی داده و از جانب خودش حرفی گفته »

« پیشنهاد ؟؟ ایشون برات خواستگاری هم رفته. تازه خودم دختره رو دیدم. هنوز هیچی نشده یک بهروز ، بهروز ی راه انداخته بود که نگو و نپرس »

« کار بی جایی کرده دختره ی … لااله الا الله. از حسادتشه. بخاطر حرف پدرم که گفته نذارم بی نسل بمونه ، می‌خواد دختر ترشیده خواهرشو به من قالب کنه . مگه منو این طور شناختی که باورش کردی. اصلا چرا به من زنگ نزدی بگی؟ »

« چی می‌گفتم وقتی بقول خودت همسر باباتون گفته، بهروز خان به این وصلت راضی‌ان؟ »

« بچه داشتن یا نداشتن به خود ما مربوطه نه کسی دیگه. دیشبم کلی بحث کردم با خانواده‌ام. فکر می‌کردم باید اینو خودت فهمیده باشی که تو برام مهمی . از تو بعید بود نرگس! »

مکثی کرد و گفت: حالا چرا گریه می‌کنی ؟

اشک هایم را پاک کردم و بینی‌ام را بالا کشیدم، گفتم: «نمیدونم. دست خودم نیست. تو این چند روز هزار بار تو ذهنم با تو دعوا کرده بودم و تو رو متهم اصلی تمام اتفاقات و حرفا می‌دونستم.» 

لبخندی می‌زند و می‌گوید: «خوبه که قاضی نشدی؟»

گنگ نگاهش می‌کنم که به خودش اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد:«چرا به این متهم‌ت اجازه ندادی تا حرفاشو بشنوی تااز خودش دفاع کنه؟ همین طور یه تنه رفتی به قاضی ؟ می‌دونی وقتی دیدم گذاشتی و رفتی، چه حالی شدم.؟ می‌دونی دو شبه نخوابیدم ؟ می‌دونی منم از دستت ناراحت بودم؟ »

مستقیم در چشمانم نگاه می‌کند :«چرا از من پنهونش کردی؟»

برگه آزمایشی تا شده از جیب پیراهنش بیرون می‌آورد و مقابلم می‌گیرد « موقع رفتنت از خونه جا گذاشتی مامان خانوم ! »

تکیه می‌دهد به تخت و ادامه می‌دهد: « شایدم گذاشته بودی منو امتحان کنی؟ اینکه میام دنبالت یا نه ؟ ولی کور خوندی من راحت پا پس نمی‌کشم »

هول می‌کنم. خودم این خبر خوش را فراموش کرده بودم. « من … من میخواستم بگم اما…»

« هرچی که می‌خواستی قبلا ، مهم نیست. مهم الانه که کنار همیم. لطفاً دیگه این طور قهر نکن . خودت که میدونی قلب من مریض! »
با آمدن مادر ، بهروز بخاطر وجود یک فسقلی در زندگی‌مان دیگر قضیه قهر مرا کش نداد و گفت در همان اتاق فراموشش کنیم. گفت شاید کمی هم خودش مقصر باشد که از اول جلوی مادرخوانده‌اش نایستاده .

مادر با اینکه از قهر و آشتی ما بوهایی برده بود اما به روی خودش نیاورد . موقع خداحافظی هم یک سری سفارش به بهروز در خلوت کرد که نگذاشت من بشنوم. 
آخر شب بود که دوتایی تا خانه خودمان پیاده رفتیم و حرف زدیم. بخاطر شغل بهروز اکثرا خیلی کم کنار هم بودیم. و باید از فرصت هایی که پیش میومد نهایت استفاده رو می‌کردیم. 

من هنوز بخاطر رفتار و تصمیم اشتباهم از خودم ناراحت بودم. وارد خانه که شدیم بهروز گفت: « امشب کم حرف بودی؟» 

روی مبل نشستم و مشغول باز کردن دکمه های مانتویم شدم. سرم پایین انداختم و مشغول بازی با منگوله‌های شالم شدم. « زمان بگذره بهتر میشم! »

 دستش را داخل جیب پالتوش کرد و جلو آمد. مشتش را مقابلم گرفت. پرسشگر نگاهش کردم که یک لحظه آن را باز کرد و گردنبند زیبایی مقابل چشمانم شروع به حرکت کرد.گفت: « روزت مبارک. »

لبخندی بر لبانم نشست. آن را از دستش گرفتم. « فکر نمی‌کردم یادت باشه!»

روی مبل کنارم نشست و گفت: « اختیار دارید. یادم بود که خیلی دوسش داشتی. قبل سفرم داده بودم درستش کنند. »

خمیازه‌ای کشید و کش و قوسی به تنش داد « وای دیگه دارم میمیرم از خستگی ! » 

مدال، شکل قلبی داشت که وقتی بازش کردم یک طرف عکس دونفره خودمان بود و طرف دیگرش بیتی از شعری به چشمم خورد که اوایل ازدواج برایش نوشته بودم :

« تو مرا امیدِ ماندن ؛ تو مرا پـناهِ جـانـی ! » 

خواستم تشکر کنم که دیدم همان جا روی مبل خوابش برده بود. لبخندم جان گرفت. 

✍🏻 فاطمه بانو 

📚

مدتها بود که گوشه میز گذاشته بودم و منتظر فرصتی می‌گشتم تا این کتابُ بردارم و بخونم. 

اول از همه طرح روی جلد و اسمش منو جذب کتاب کرد. و اینکه درباره زندگی یک شهید دکتر نوشته شده. خیلی برایم جالب آمد!
شهید محمد‌علی گنتی‌زاده که بعدها فامیلی خودشان را به دلایلی به رهنمون تغییر می‌دهند. این کتاب در شش فصل در قالب داستانی به ابعاد مختلف زندگی شهید رهنمون پرداخته و به نگارش درآمده است. نویسنده، آقای وردیانی، شخصیت‌سازی و فضاسازی خوبی داشته و توانسته مخاطبش را جذب کند.

هتل نیوسایت هم اسم یک فصل از کتاب است.

از خصلت‌های بارز شهید میتوان به روحیه انقلابی، مبارزه فرهنگی علیه طاغوت و دست یاریگری که در تمام بیست و هشت سال زندگی کوتاه‌شان داشتن، اشاره کرد . و همین خصلت‌هت باعث شده  تا چهارماه تمام کنار زلزله زدگان طبس در سال 57 و همین طور بعد انقلاب در تمام عملیات‌ها به عنوان پزشک و رئیس بیمارستان صحرایی حضور داشته باشند. و سر انجام در صبح ششم اسفند سال ۶۲ در سنگر خودشان مورد اصابت توپ‌های عراقی قرار بگیرند و به ندای حق لبیک بگویند.
روحشان شاد!

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم